Λευτέρης Αβραμάκης: «Γιατί η Κυβέρνηση της ΝΔ βάζει τις διαδηλώσεις στο γύψο;»

Ο Βουλευτής Σερρών του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία, Λευτέρης Αβραμάκης, με αφορμή το κατατεθέν νομοσχέδιο του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη με τίτλο «Δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις και άλλες διατάξεις», δήλωσε:

«Η κυβέρνηση της ΝΔ αποφάσισε να ρυθμίσει σε αυτό το χρονικό σημείο ένα ζήτημα που εδώ και αρκετό καιρό δεν απασχόλησε ιδιαιτέρως την ελληνική κοινωνία και αφορά στις δημόσιες συναθροίσεις και στη νομοθετική ρύθμιση της οργάνωσής τους αλλά και του κατασταλτικού ελέγχου αυτών. Με το παρόν σχέδιο νόμου έρχεται, λοιπόν, να τροποποιήσει τις διατάξεις του Ν. Δ. 794/31.12.1970 – 1.1.1971 «περί δημοσίων συναθροίσεων, του Β.Δ. 269/1972 «Περί εγκρίσεως του κανονισμού διαλύσεως συναθροίσεων» και του Β.Δ. 168/1972 «περί καθορισμού των χώρων πόλεων τινών εις του οποίους απαγορεύεται η πραγματοποίησης δημοσίων συναθροίσεων κλπ», τριών νομοθετημάτων της περιόδου της Χούντας των Συνταγματαρχών με τη γνωστή αυταρχική και αντιδημοκρατική τους αντίληψη. Νομοθετημάτων που η εφαρμογή τους οδήγησε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και στους νεκρούς αγωνιστές του αντιδικτατορικού κινήματος.

Με το κατατεθέν σχέδιο νόμου επιδιώκονται λοιπόν οι ακόλουθες ρυθμίσεις:

1.    Αναβιώνει ο θεσμός του Προέδρου της Διαδήλωσης με τον τίτλο «Οργανωτής» ο οποίος αναλαμβάνει και την ευθύνη της ομαλής διεξαγωγής της δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης.

2.    Ο οργανωτής της συνάθροισης οφείλει να γνωστοποιήσει στην κατά τόπο αρμόδια λιμενική ή αστυνομική αρχή, την πρόθεσή του να καλέσει σε συμμετοχή στη συνάθροιση. Η γνωστοποίηση γίνεται εγγράφως ή ηλεκτρονικά και περιλαμβάνει οπωσδήποτε τα στοιχεία ταυτότητας και επικοινωνίας του οργανωτή, τον ακριβή τόπο, το χρόνο έναρξης, τον εκτιμώμενο χρόνο λήξης, το σκοπό και το προτεινόμενο δρομολόγιο.

3.    Δημιουργείται ο θεσμός του Αστυνομικού – Λιμενικού Διαμεσολαβητή για την συνεργασία της Αστυνομίας και του Λιμενικού με τον Οργανωτή της Διαδήλωσης.

4.    Νομοθετείται η δυνατότητα απαγόρευσης της διαδήλωσης σε περίπτωση που πιθανολογείται η διάπραξη εγκληματικών πράξεων ή απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής σε συγκεκριμένη περιοχή ή όταν πρόκειται για αντι – διαδήλωση.

5.    Νομοθετείται η δυνατότητα διάλυσης της δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης που βρίσκεται σε εξέλιξη, εάν αυτή πραγματοποιείται παρά την απόφαση απαγόρευσης, ή οι συμμετέχοντες δεν συμμορφώνονται προς τους επιβαλλόμενους περιορισμούς η αποκτά βίαιο χαρακτήρα.

6.    Αρμόδιες αρχές για την απαγόρευση, την επιβολή περιορισμών ή τη διάλυση είναι η Αστυνομία και το Λιμενικό αφού προηγηθεί απλή γνώμη των οικείων Δημάρχων ή των υπεύθυνων Προέδρων ή Διευθυνόντων Συμβούλων Δημοσίων Φορέων Διαχείρισης και Εκμετάλλευσης Λιμένων. 

7.    Οι αποφάσεις για απαγόρευση, διάλυση και επιβολή περιορισμών κοινοποιούνται στον αρμόδιο εισαγγελέα πρωτοδικών.

8.    Τυποποιούνται ιδιώνυμα εγκλήματα για τη συμμετοχή σε απαγορευθείσα διαδήλωση.

Ομολογουμένως, με το νομοσχέδιο αυτό επιχειρείται ένας εκ του νόμου περιορισμός στο συνταγματικό δικαίωμα του «συναθροίζεσθαι», με πρόφαση την αντίδραση ενός κομματιού της κοινωνίας στις συνεχείς διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας καθώς και τη δυσαρέσκεια που προκαλεί η δράση διάφορων «γνωστών αγνώστων». Πατώντας πάνω σε αυτά, λοιπόν, η κυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει ένα σκληρό νομικό πλαίσιο χορηγώντας ουσιαστικά στην Αστυνομία και το Λιμενικό ισχυρή  κατασταλτική εξουσία ώστε να μπορεί να απαγορεύει ή να περιορίζει οποιαδήποτε διαδήλωση, πιθανολογώντας απλώς τη διάπραξη εγκληματικών πράξεων. Επιλέγει να αυστηροποιήσει το θεσμικό πλαίσιο των δημόσιων συναθροίσεων, δίνοντας υπερεξουσίες στην αστυνομία και το λιμενικό, αναγνωρίζοντας μάλιστα κατά τον τρόπο αυτό κάθε διαδήλωση ως ύποπτη για τέλεση αδικημάτων ενώ καθιστά τα σώματα αυτά ως οιονεί αδειοδοτικές αρχές για την πραγματοποίηση μιας δημόσιας συνάθροισης.

Το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, όμως, είναι θεμελιώδες για μια δημοκρατία ουσιαστική. Είναι ένας από τους πιο ζωντανούς τρόπους για να έχουν οι πολίτες  ισχυρή παρουσία στο δημόσιο χώρο. Είναι ένα μέσο κριτικής παρέμβασης της κοινωνίας στα δημόσια πράγματα. Κάθε εξουσία, που θέλει να λειτουργεί στα πλαίσια ενός δημοκρατικού κοινωνικού συμβολαίου, που θέλει να κρίνεται και να βελτιώνεται οφείλει να δείχνει σεβασμό σε ένα δικαίωμα που βρίσκεται στον πυρήνα των αρχών του κράτους δικαίου.

Δεν μπορεί, λοιπόν, η πραγματοποίηση μιας διαδήλωσης να υπόκειται νομικά στη διακριτική ευχέρεια της αστυνομίας ή του λιμενικού και κατ’ επέκταση στη βούληση της πολιτικής εξουσίας. Δεν μπορεί να απαγορεύεται  μια διαδήλωση στη βάση μιας απλής πιθανολόγησης. Όμως, ο περιορισμός του δικαιώματος αυτού στην παρούσα χρονική στιγμή δεν είναι καθόλου τυχαίος. Η κυβέρνηση της ΝΔ επιλέγει ήδη από τώρα να θέσει εμπόδια στις αντιδράσεις της κοινωνίας, οι οποίες αναμένονται δυναμικές εάν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις για βαθιά κρίση, ύφεση και ανεργία. Θέλει, προληπτικά, να αποτρέψει τα φαινόμενα των διαδηλώσεων της περιόδου 2010 – 2012, που μετρούσαν μόνο στην Αθήνα σχεδόν μισό εκατομμύριο πολίτες, ώστε να περιορίσει όσο μπορεί την πολιτική της φθορά.

Πάνω από το πολιτικό κόστος, όμως, είναι η δημοκρατία και το κράτος δικαίου, είναι η προστασία των ατομικών ελευθεριών. Η ελευθερία της δημόσιας συνάθροισης είναι μία από τις σημαντικότερες. Και οφείλουμε όλοι εμείς, οι δημοκρατικοί πολίτες,  να την προστατεύσουμε, να την κρατήσουμε ανέπαφη και ζωντανή. Οφείλουμε να την περιφρουρήσουμε τόσο από την υπονόμευσή της από διάφορους γνωστούς – αγνώστους, όσο και από την κυβερνητική αυθαιρεσία. Η διαδήλωση αποτελεί τη φωνή των πολιτών και πρέπει να την διατηρούμε ζωντανή και βροντερή.»